صهبای حج نسخه متنی

پس در واقع پيروان واقعي كتاب و سنت بايد برآنها اشكال كنند كه شما باطناً موحد نيستيد. بايد به آنان گفت: خدا نه در دنيا ديده مي‏شود و نه در آخرت: (لا تدركه الأبصار وهو يدرك الأبصار)[1]. آنها در مسائل اعتقادي و اصول كلامي بسيار فقير و آسيب‏پذيرند، ولي چون مظاهر رسمي دين و اماكن مقدسه در چنگال آنهاست: «فإنّ هذا الدّين قد كان أسيراً في‏أيدي الأشرار، يُعمل فيه بالهوي وتُطلب به الدنيا»[2]، در آن فضا، گاه فقط امكان دفاع و پاسخ‏گويي به امثال شبهات مذكور وجود دارد. البته در همه مواردْ لازم‏است كه مفاهمه بر محور ادب و حُسن برخورد و با حكمت، موعظه و يا جدال احسن باشد.

اگر قرآن در اسارت مدعيانِ دروغين نبود و بيان حقايق آن آزاد بود، به آنان گفته مي‏شد: مگر اين نيست كه خداي سبحان در قرآن كريم، وجود مبارك رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم را مجراي فيض خود دانسته و مي‏گويد: خدا و پيامبر او آنان را غني و توانگر كرد؟: (أغناهم الله ورسوله من فضله)[3].

در حديث است كه امام صادق(سلام الله عليه) پس از صرف غذا فرمود: «الحمدلله ربّ العالمين. اللهم هذا منك ومن رسولك». ابوحنيفه به اين كلام به‏گمان شرك‏آلود بودن آن اعتراض كرد. امام صادق در پاسخ فرمود: واي بر تو! خداوند در قرآن فرمود:

(وما نقموا إلا أن أغناهم الله ورسوله من فضله)[4] و (ولوأنهم رضوا ما اتاهم الله ورسوله وقالوا حسبنا الله سيؤتينا الله من فضله ورسولُه)[5].

[1] ـ سوره انعام، آيه 103.

[2] ـ نهج البلاغه، نامه 53، بند 71 ـ 70.

[3] ـ سوره توبه، آيه 74.

[4] ـ همان.

[5] ـ سوره توبه، آيه 59.