بر اين اساس، واقعهاي كه در عامالفيل روي داد و در آن سپاه اَبرهه به عذاب الهي گرفتار آمد: (ألم تر كيف فعل ربُّك بأصحاب الفيل* ألم يجعل كيدهم في تضليل* وأرسل عليهم طيراً أبابيل* ترميهم بحجارةٍ من سجّيل* فجعلهم كعصفٍ مأكول)[1]، اتفاقي منحصربه فرد يا تصادفي تاريخي يا جرقّهاي گذرا نبوده كه در طول تاريخ تنها يك بار اتفاق ميافتد و تمام ميشود، بلكه بر طبق سنت تغييرناپذير الهي است كه قرآن كريم قاطعانه و به نحو فراگير و بر اساس حكم جاودانه الهي بنيان نهاده است كه: هر كه را قصد كجروي و ستمكاري در كعبه داشته باشد، عذابي دردناك ميچشانيم:
(ومنْ يُرد فيه بإلحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ أليم)[2].
اين سخن همانند تعهد الهي در صيانت قرآن كريم از تحريف است كه خداوند درباره آن فرمود: (إنَّه لكتابٌ عزيزٌ* لا يأتيه الباطل من بين يديه ولا من خلفه تنزيلٌ من حكيمٍ حميد)[3]. سرّ نگاهداشت آن از نفوذ باطل بدان و نيز راز صيانت آن از نسخ و تحريف و نابودي، اين است كه خودِخداوندسبحان عهدهدار حفاظت از آن است: (إنّا نحن نزَّلنا الذّكر وإنّا له لحافظون)[4].
بنابر اصلي كه قرآن كريم آن را بنيان نهاده، حرمت كعبه(زادها الله شرفاً) نيز به خاطر حرمت حقّ است كه نابودشدني نيست و به خاطر حيات دين است كه هيچ گاه نميميرد و به دليل دوام وحي است كه بر اساس عهد الهي هرگز به دست فراموشي سپرده نميشود. بنابراين، هر كس قصد بدي درباره كعبه داشته باشد و در آرزوي خويش انديشه محو حقّ را بپروراند، خداوند او را به عذابي سخت كه در آن وعيد و تعذيب نه اختلافي است و نه تخلّفي، شكنجه خواهد كرد.
[1] ـ سوره فيل، آيات 5 ـ 1. [2] ـ سوره حج، آيه 25. [3] ـ سوره فصلت، آيات 41 و 42. [4] ـ سوره حجر، آيه 9.