از اين واقعه به خوبي روشن ميشود كه ضديت با ولايت و امامت آنچنان مطرود است كه هر كس با مقام رهبري امام معصوم(عليه السلام) مخالف است و او را تنها ميگذارد و ياري نميكند، بلكه در برابر او موضع ميگيرد و خودْ داعيه خام رهبري را در سر ميپروراند، اگر به كعبه هم پناه ببرد از امان خاص الهي برخوردار نخواهد بود.
تذكّر: گرچه امام معصوم(عليه السلام) را نيز شهيد كردهاند، ليكن حقيقتامامتْ قائم به روح ملكوتي شهادتناپذير اوست، نه به بدن شهادتپذيراو،برخلاف كعبه كه همه هستي آن جز سنگها و ابعاد مادي چيز ديگري نيست.
كسي كه در كعبه متحصن شود و بدان پناه برد و به پردههاي آن بياويزد در حالي كه حق را ياري نكرده و باطل را بيياور نگذاشته و به فرياد حقخواهي نرسيده و به نداي منادي آزادي پاسخ نگفته و خروش استقامت را جواب نداده و به دعوت دادجويي گوش نسپرده و او را گوشهايي نبوده تا حق آشكار را در خود جاي دهد و دستاني توانا نداشته كه با باطل از در ستيزه درآيد و پايي استوار نداشته تا زمين رادرنوردد و سري نداشته تا جمجمهاش را به خداوند عاريت دهد و خلاصه اينكه،امام زمان خويش را نميشناسد و زندگياش چون مرگش جاهليّتگونه است، اگر چنين كسي به كعبه پناه برد، كعبه براي او نه پناه است و نه امان، بلكه خداوند كسي را بر او ميگمارد كه به وي رحم نميكند، هر چند اين كار در گرو ويراني و تخريب كعبه باشد، چنانكه ابنزبير بدين مصيبت دچار آمد؛ زيرا او امام زمان خويش، يعني حضرت حسينبن علي و فرزند او(عليهما السلام) را نشناخت و حقي را كه امام حسين(عليه السلام) بدان قيام فرمود ياري نكرد و باطلي كه آن حضرت را ميان دو راه سلّه و زلّه(جهاد و گناه سكوت و بيعت با يزيد) متمركز ساخته بود خوار و بيياور نگذاشت و بانگ ملكوتي «هيهات منّي الذّلة»[1]
[1] ـ بحار، ج 45، ص 83.