(إنّما يتقبل الله من المتّقين)[1].

از اين‏رو اگر تقوا در حج رعايت نشود نه تنها قبول كامل تحقّق نمي‏پذيرد، بلكه اصل قبول نيز متحقّق نمي‏شود و اگر تقوا در حج و زيارت ملحوظ گردد ولي در شئون ديگر رعايت نشود؛ حج و زيارت شخص غيرمتقي به كمال قبول نمي‏رسد و چون بنيانگذار كعبه با تقواي محض آن را بنا نهاد و با تمام وجودش مي‏گفت: (ربّنا تقبّل منّا)[2]،و از اين جهت كعبه با قبول كامل بنا شده است، پس عمل غيرمتقي با هدف ابراهيم(عليه السلام) بنيانگذار كعبه مطابق نيست.

ره‏توشه توحيدي حج

كعبه و مراسم حج، هم مظهر جمال حق است و هم محور جلال او. تولّي عبادي حج نشانه جمال خداست و تَبرّي سياسيش نمونه جلال او. گرچه هر عبادتي تبرّي از شرك و انزجار از طاغوت است، ليكن چون حج عبادت ويژه‏اي است كه با سياست آميخته است و حضور اقشار گوناگون مردم جهان، موقعيّت مناسبي است تا روح اين عبادت همانند ديگر عبادتهاي الهي در آن انبوه چشمگير به خوبي تجلي كند و عصاره اين پرستش خاص در آن صحنه، ظهور تمام نمايد، از اين‏رو به فرمان وحي الهي، پيامبر گرانقدر اسلام‏صلي الله عليه و آله و سلم سخنگوي حكومت اسلامي، حضرت علي‏بن ابي‏طالب(عليه السلام) را مأمور اعلان تبرّي از مشركان كرد[3] تا به طور قاطع مرز توحيد از طغيان و شرك جدا شود و صفوف منسجم مسلمانان از صف كفار، ممتاز گردد و از اين رهگذر، چهره سياسي عبادي حج جلوه كرده و زائران كعبه با استماع قطعنامه حكومت اسلامي كه دستور انزجار از شرك، و سازش‏ناپذيري دربرابر مشركان است ره‏توشه توحيد را به همراه خود ببرند.

[1] ـ سوره مائده، آيه 27.

[2] ـ سوره بقره، آيه 127.

[3] ـ بحار، ج 35، ص 303.