دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1053

نوريست ميان شعر احمر خواهى خود را بدو بدوزى آن روح لطيف صورتى شد بنمود خداى بى چگونه آن صورت او فناى صورت هر گه كه به خلق بنگريدى چون صورت مصطفى فنا شد چون صورت مصطفى فنا شد
از ديده و وهم و روح برتر برخيز و حجاب نفس بردر با ابرو و چشم و رنگ اسمر بر صورت مصطفى پيمبر وان نرگس او چو روز محشر گشتى ز خدا گشاده صد در عالم بگرفت الله اكبر عالم بگرفت الله اكبر