دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 107

مرا حلوا هوس كردست حلوا دل و جانم بدان حلواست پيوست زهى حلواى گرم و چرب و شيرين دهانى بسته حلوا خور چو انجير از آن دستست اين حلوا از آن دست دمى با مصطفا و كاسه باشيم از آن خرما كه مريم را ندا كرد دليل آنك زاده عقل كليم همي خواند كه فرزندان بياييد همي خواند كه فرزندان بياييد
ميفكن وعده حلوا به فردا كه صوفى را صفا آرد نه صفرا كه هر دم مي رسد بويش ز بالا ز دل خور هيچ دست و لب ميالا بخور زان دست اى بي دست و بي پا كه او مى خورد از آن جا شير و خرما كلى و اشربى و قرى عينا ندايش مي رسد كاى جان بابا كه خوان آراسته ست و يار تنها كه خوان آراسته ست و يار تنها