دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1144

تو شاخ خشك چرايى به روى يار نگر درآ به حلقه رندان كه مصلحت اينست بدانك عشق جهانى است بي قرار در او چو دررسى تو بدان شه كه نام او نبرم چو ديده سرمه كشى باز رو از اين سو كن هزار دود مركب كه چيست اين فلكست نگه مكن تو به خورشيد چونك درتابد چو ماه نيز به دريوزه پر كند زنبيل بيا به بحر ملاحت به سوى كان وصال چو روح قدس ببوسيد نعل مركب او اگر نه عفو كند حلم شمس تبريزى اگر نه عفو كند حلم شمس تبريزى
تو برگ زرد چرايى به نوبهار نگر شراب و شاهد و ساقى بي شمار نگر هزار عاشق بي جان و بي قرار نگر به حق شاهى آن شه كه شاهوار نگر بدين جهان پر از دود و پرغبار نگر غبار رنگ برآرد كه سبزه زار نگر به گاه شام ورا زرد و شرمسار نگر ز بعد پانزده روزش تو خوار و زار نگر بدان دو غمزه مخمور يار غار نگر ز نعل نعره برآمد كه حال و كار نگر تو روح را ز چنين يار شرمسار نگر تو روح را ز چنين يار شرمسار نگر