دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1237

برفتم دى به پيشش سخت پرجوش نظر كردم بر او يعنى كه واپرس نظر اندر زمين مي كرد يارم ببوسيدم زمين را سجده كردم ببوسيدم زمين را سجده كردم
نپرسيد او مرا بنشست خاموش كه بي روى چو ماهم چون بدى دوش كه يعنى چون زمين شو پست و بي هوش كه يعنى چون زمينم مست و مدهوش كه يعنى چون زمينم مست و مدهوش