شنو پندى ز من اى يار خوش كيش يقين مي دان مجيب و مستجابست چو آن سلطان بي چون را بديدى چو اسماعيل قربان شو در اين عشق چو پختى در هواى شمس تبريز
چو پختى در هواى شمس تبريز
به خون دل برآيد كار درويش دعاى سوخته درويش دل ريش غنى گشتى رهيدى از كم و بيش ولى را بنده شو گر نيستى ميش از اين خامان بيهوده مينديش
از اين خامان بيهوده مينديش