دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 125

ساقى تو شراب لامكان را بفزا كه فزايش روانى يك بار دگر بيا درآموز چون چشمه بجوش از دل سنگ عشرت ده عاشقان مى را نان معماريست حبس تن را بستم سر سفره زمين را بربند دو چشم عيب بين را تا مسجد و بتكده نماند خاموش كه آن جهان خاموش خاموش كه آن جهان خاموش
آن نام و نشان بي نشان را سرمست و روانه كن روان را ساقى گشتن تو ساقيان را بشكن تو سبوى جسم و جان را حسرت ده طالبان نان را مى بارانيست باغ جان را بگشا سر خم آسمان را بگشاى دو چشم غيب دان را تا نشناسيم اين و آن را در بانگ درآرد اين جهان را در بانگ درآرد اين جهان را