دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 126

گفتى كه گزيده اى تو بر ما حاجت بنگر مگير حجت بگذار مرا كه خوش بخسپم اى عشق تو در دلم سرشته وى صورت تو درون چشمم دارى سر ما سرى بجنبان آن وعده كه كرده اى مرا دوش گر دست نمي رسد به خورشيد خورشيد و هزار همچو خورشيد خورشيد و هزار همچو خورشيد
هرگز نبدست اين مفرما بر نقد بزن مگو كه فردا در سايه ات اى درخت خرما چون قند و شكر درون حلوا مانند گهر ميان دريا تو نيز بگو زهى تماشا كو زهره كه تا كنم تقاضا از دور همي كنم تمنا در حسرت تست اى معلا در حسرت تست اى معلا