دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 165

چو مرا به سوى زندان بكشيد تن ز بالا به ميان حبس ناگه قمرى مرا قرين شد همه كس خلاص جويد ز بلا و حبس من نى كه به غير كنج زندان نرسم به خلوت او نظرى به سوى خويشان نظرى برو پريشان چو بود حريف يوسف نرمد كسى چو دارد بدود به چشم و ديده سوى حبس هر كى او را من از اختران شنيدم كه كسى اگر بيابد چو بدين گهر رسيدى رسدت كه از كرامت خبرش ز رشك جان ها نرسد به ماه و اختر خجلم ز وصف رويش به خدا دهان ببندم خجلم ز وصف رويش به خدا دهان ببندم
ز مقربان حضرت بشدم غريب و تنها كه فكند در دماغم هوسش هزار سودا چه روم چه روى آرم به برون و يار اين جا كه نشد به غير آتش دل انگبين مصفا نظرى بدان تمنا نظرى بدين تماشا به ميان حبس بستان و كه خاصه يوسف ما ز چنين شكرستانى برسد چنين تقاضا ارى ز نور آن مه خبرى كنيد ما را بنهى قدم چو موسى گذرى ز هفت دريا كه چو ماه او برآيد بگدازد آسمان ها چه برد ز آب دريا و ز بحر مشك سقا چه برد ز آب دريا و ز بحر مشك سقا