دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 191

با آن كه مي رسانى آن باده بقا را مطرب قدح رها كن زين گونه ناله ها كن آن عشق سلسلت را وان آفت دلت را بازآر بار ديگر تا كار ما شود زر ديو شقا سرشته از لطف تو فرشته در نورت اى گزيده اى بر فلك رسيده چون بسته گشت راهى شد حاصل من آهى از شمس دين چون مه تبريز هست آگه از شمس دين چون مه تبريز هست آگه
بى تو نمي گوارد اين جام باده ما را جانا يكى بها كن آن جنس بي بها را آن چاه بابلت را وان كان سحرها را از سر بگير از سر آن عادت وفا را طغراى تو نبشته مر ملكت صفا را من دم به دم بديده انوار مصطفا را شد كوه همچو كاهى از عشق كهربا را بشنو دعا و گه گه آمين كن اين دعا را بشنو دعا و گه گه آمين كن اين دعا را