دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2180

تو جام عشق را بستان و مي رو شرابى باش بي خاشاك صورت يكى ديدار او صد جان به ارزد چو ديدى آن چنان سيمين برى را اگر عالم شود گريان تو را چه اگر گويند رزاقى و خالى كلوخى بر لب خود مال با خلق بگو آن مه مرا باقى شما را كيست آن مه خداوند شمس تبريز كيست آن مه خداوند شمس تبريز
همان معشوق را مي دان و مي رو لطيف و صاف همچون جان و مي رو بده جان و بخر ارزان و مي رو بده سيم و بنه هميان و مي رو نظر كن در مه خندان و مي رو بگو هستم دو صد چندان و مي رو شكر را گير در دندان و مي رو نه سر خواهيم و نى سامان و مي رو درآ در ظل آن سلطان و مي رو درآ در ظل آن سلطان و مي رو