دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 220

غزليات

چو اندرآيد يارم چه خوش بود به خدا چو شير پنجه نهد بر شكسته آهوى خويش گريزپاى رهش را كشان كشان ببرند بدان دو نرگس مستش عظيم مخمورم چو جان زار بلاديده با خدا گويد جوابش آيد از آن سو كه من تو را پس از اين شب وصال بيايد شبم چو روز شود چو گل شكفته شوم در وصال گلرخ خويش بيابم آن شكرستان بي نهايت را امانتى كه به نه چرخ در نمي گنجد خراب و مست شوم در كمال بي خويشى به گفت هيچ نيايم چو پر بود دهنم به گفت هيچ نيايم چو پر بود دهنم
چو گيرد او به كنارم چه خوش بود به خدا كه اى عزيز شكارم چه خوش بود به خدا بر آسمان چهارم چه خوش بود به خدا چو بشكنند خمارم چه خوش بود به خدا كه جز تو هيچ ندارم چه خوش بود به خدا به هيچ كس نگذارم چه خوش بود به خدا كه روز و شب نشمارم چه خوش بود به خدا رسد نسيم بهارم چه خوش بود به خدا كه برد صبر و قرارم چه خوش بود به خدا به مستحق بسپارم چه خوش بود به خدا نه بدروم نه بكارم چه خوش بود به خدا سر حدي نخارم چه خوش بود به خدا سر حدي نخارم چه خوش بود به خدا