دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2229

جان ما را هر نفس بستان نو ماهيانيم اندر آن دريا كه هست تا فسون هيچ كس را نشنوى عيش ما نقد است وآنگه نقد نو اين شكر خور اين شكر كز ذوق او جمله جان شو ار كسى پرسد تو را من زمين را لقمه ام ليكن زمين زرد گشتى از خزان غمگين مشو زرد گشتى از خزان غمگين مشو
گوش ما را هر نفس دستان نو روز روزش گوهر و مرجان نو اين جهان كهنه را برهان نو ذات ما كان است وآنگه كان نو مي دهد اندر دهان دندان نو تو كيى گو هر زمانى جان نو رويدش زين لقمه صد لقمان نو در خزان بين تاب تابستان نو در خزان بين تاب تابستان نو