دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2284

ساقى فرخ رخ من جام چو گلنار بده ساقى دلدار تويى چاره بيمار تويى باده در آن جام فكن گردن انديشه بزن باز كن آن ميكده را ترك كن اين عربده را جان بهار و چمنى رونق سرو و سمنى پاى چو در حيله نهى وز كف مستان بجهى غم مده و آه مده جز به طرب راه مده ما همه مخمور لقا تشنه سغراق بقا تشنه ديرينه منم گرم دل و سينه منم خود مه و مهتاب تويى ماهى اين آب منم خود مه و مهتاب تويى ماهى اين آب منم
بهر من ار مي ندهى بهر دل يار بده شربت شادى و شفا زود به بيمار بده هين دل ما را مشكن اى دل و دلدار بده عاشق تشنه زده را از خم خمار بده هين كه بهانه نكنى اى بت عيار بده دشمن ما شاد شود كورى اغيار بده آه ز بيراه بود ره بگشا بار بده بهر گرو پيش سقا خرقه و دستار بده جام و قدح را بشكن بي حد و بسيار بده ماه به ماهى نرسد پس ز مه ادرار بده ماه به ماهى نرسد پس ز مه ادرار بده