دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3186

عزيزى و كريم و لطف دارى نشايد عاشقان را يار هشيار مرا يكدم چو ساقى كم دهد مى صراحي وار خون گريم به پيشش كه از انديشه بيزارم، بده مى چه حيله سازم اى ساقي؟ چه حيله؟ به حجت هر دمم بيرون فرستى برون و اندرون و جام و مى نيست قفى يا ناقتى هذا مناخ فديت العشق ما احلى هواه فلا تشغلنى يا ساقى بلهو ايا بدرالتمام اطلع علينا وخلصنى من الدنيا واسكر وخلصنى من الدنيا واسكر
وليكن دور شو، چون هوشيارى ز هشياران نيايد هيچ يارى بگيرم دامن او را به زارى بجوشم همچو مى در بي قرارى مرا تا كى به انديشه سپاري؟ كه حيله آفرين و حيله كارى كه بس باغيرتى و تنگ بارى وليكن در سخن اينست جارى ولا تسرين من هذاالديار تقطع فى هواه اختيارى واسكرنى بكاسات كبار بحق العشق اسمع، لاتمار فلا ادرى يمينى من يسارى فلا ادرى يمينى من يسارى