دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3189

ادر كاسى و دعنى عن فنونى نه چون ماندست ما را، نى چگونه رايت الناس للدنيا زبونا مترس از خصم و تو فارغ همى باش فما للخلق يا صاحى ظهورى اگر عشقم درون آرام گيرد و مادام الهوى تغلى فادى ايا نفس ملامت گر، خمش كن ضلال العشق يا صاحى حلالى زهى كشتى شاهانه كه عشق است فتبريز و شمس الدين قصدى فتبريز و شمس الدين قصدى
جننت فلا تحد من جنونى ندانم تو دلاراما كه چونى و ذقت العشق فالدنيا زبونى كه عاشق هست آن بحر فزونى و ما للخلق يا صاحى كنونى كجا بيندم اين خلق برونى فلا تطمع قرارى اوسكونى كه هم تو در ضلالت رهنمونى خراب العشق يا صاحى حصونى كه رانندش درين دريايى خونى اناديهم، خدونى اوصلونى اناديهم، خدونى اوصلونى