دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3562

رباعيات

قسمت پنجم

اى اهل صفا كه در جهان گردانيد آنرا كه شما در اين جهان جويانيد اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى اهل مناجات كه در محرابيد وى اهل خرابات كه در غرقابيد اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى دل ار صبح گه شام كه ديد فرياد همى زنى كه من سوخته ام اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى دل اگرت رضاى دلبر بايد گر گويد خون گرى مگوى از چه سبب اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى دل اين ره به قيل و قالت ندهند وانگاه در آن هوا كه مرغان ويند اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى دل سر آرزو به پاى اندر بند چون حاجت تو كسى روا مي نكند اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى دوست مگو تو بنده اى يا آزاد اى دست برآورده ترا دست كه داد اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى روز برآ كه ذره ها رقص كنند جانها ز خوشى بي سر و پا رقص كنند اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى سر روان باد خزانت مرساد اى آنكه تو جان آسمانى و زمين اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى عشق ترا پرى و انسان دانند در كالبد جهان ترا جان دانند اى عشق ترا پرى و انسان دانند
از بهر بتى چرا چنين حيرانيد در خود چو جوئيد شما خود آنيد اى عشق ترا پرى و انسان دانند منزل دور است يك زمان بشتابيد صد قافله بگذشت و شما در خوابيد اى عشق ترا پرى و انسان دانند يك عاشق صادق نكونام كه ديد فرياد مكن سوخته اى خام كه ديد اى عشق ترا پرى و انسان دانند آن بايد كرد و گفت كو فرمايد ور گويد جان بده مگو كى شايد اى عشق ترا پرى و انسان دانند جز بر در نيستى وصالت ندهند تا با پر و بالى پر و بالت ندهند اى عشق ترا پرى و انسان دانند اميد به فضل راهنماى اندر بند نوميد مشو دل به خداى اندر بند اى عشق ترا پرى و انسان دانند بنده كه خرد براى زشتى و فساد بگزار مراد خويش كاوراست مراد اى عشق ترا پرى و انسان دانند آن كس كه از او چرخ و هوا رقص كنند در گوش تو گويم كه كجا رقص كنند اى عشق ترا پرى و انسان دانند اى چشم جهان چشم بدانت مرساد جز رحمت و جز راحت جانت مرساد اى عشق ترا پرى و انسان دانند معروف تر از مهر سليمان دانند با تو چنان زيم كه مرغان دانند اى عشق ترا پرى و انسان دانند