دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 423

اى كه رويت چو گل و زلف تو چون شمشادست نقدهايى كه نه نقد غم توست آن خاكست كار او دارد كموخته كار توست آسمان را و زمين را خبرست و معلوم روى بنماى و خمار دو جهان را بشكن آفتاب ار چه در اين دور فريدست و وحيد خسروان خاك كفش را به خدا تاج كنند مي نهد بر لب خود دست دل من كه خموش مي نهد بر لب خود دست دل من كه خموش
جانم آن لحظه كه غمگين تو باشم شادست غير پيمودن باد هوس تو بادست زانك كار تو يقين كارگه ايجادست كسمان همچو زمين امر تو را منقادست نه كه امروز خماران تو را ميعادست شرقيانند كه او در صفشان آحادست هر كه شيرين تو را دلشده چون فرهادست اين چه وقت سخن ست و چه گه فريادست اين چه وقت سخن ست و چه گه فريادست