دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 575

مرا عاشق چنان بايد كه هر بارى كه برخيزد دلى خواهيم چون دوزخ كه دوزخ را فروسوزد ملك ها را چه منديلى به دست خويش درپيچد چو شيرى سوى جنگ آيد دل او چون نهنگ آيد چو هفت صد پرده دل را به نور خود بدراند چو او از هفتمين دريا به كوه قاف رو آرد چو او از هفتمين دريا به كوه قاف رو آرد
قيامت هاى پرآتش ز هر سويى برانگيزد دو صد دريا بشوراند ز موج بحر نگريزد چراغ لايزالى را چو قنديلى درآويزد بجز خود هيچ نگذارد و با خود نيز بستيزد ز عرشش اين ندا آيد بناميزد بناميزد از آن دريا چه گوهرها كنار خاك درريزد از آن دريا چه گوهرها كنار خاك درريزد