دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 581

صلا يا ايها العشاق كان مه رو نگار آمد بشارت مى پرستان را كه كار افتاد مستان را قيامت در قيامت بين نگار سروقامت بين چو او آب حيات آمد چرا آتش برانگيزد درآ ساقى دگرباره بكن عشاق را چاره چو كار جان به جان آمد نداى الامان آمد رود جان بدانديشش به شمشير و كفن پيشش نه اول ماند و نى آخر مرا در عشق آن فاخر اگر چه لطف شمس الدين تبريزى گذر دارد اگر چه لطف شمس الدين تبريزى گذر دارد
ميان بنديد عشرت را كه يار اندر كنار آمد كه بزم روح گستردند و باده بي خمار آمد كز او عالم بهشتى شد هزاران نوبهار آمد چو او باشد قرار جان چرا جان بي قرار آمد كه آهوچشم خون خواره چو شير اندر شكار آمد كه لشكرهاى عشق او به دروازه حصار آمد كه هرك از عشق برگردد به آخر شرمسار آمد كه عاشق همچو نى آمد و عشق او چو نار آمد ز باد و آب و خاك و نار جان هر چهار آمد ز باد و آب و خاك و نار جان هر چهار آمد