دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 660

دلم امروز خوى يار دارد كه طاووس آن طرف پر مي فشاند صداى ناى آن جا نكته گويد بگه برخيز فردا سوى او رو چو بگشايد رخان تو دل نگهدار وليكن عقل كو آن لحظه دل را ز ما كارى مجو چون داده اى مى دلم افتان و خيزان دوش آمد دويدم پيش و گفتم باده خوردى چو بو كردم دهانش را بديدم خداوندى شمس الدين تبريز ز بو تا بوى فرقى بس عظيمست ز بو تا بوى فرقى بس عظيمست
هواى روى چون گلنار دارد كه بلبل آن طرف تكرار دارد نواى چنگ بس اسرار دارد كه او عاشق چو من بسيار دارد كه بس آتش در آن رخسار دارد كه دل ها را لبش خمار دارد كه مى مر مرد را بي كار دارد كه مى مستى او اظهار دارد نمي ترسى كه عقل انكار دارد كه بوى آن پرى ديدار دارد كه بوى خالق جبار دارد و او بي حد و بي مقدار دارد و او بي حد و بي مقدار دارد