دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 678

عجب آن دلبر زيبا كجا شد ميان ما چو شمعى نور مي داد دلم چون برگ مي لرزد همه روز برو بر ره بپرس از رهگذريان برو در باغ پرس از باغبانان برو بر بام پرس از پاسبانان چو ديوانه همي گردم به صحرا دو چشم من چو جيحون شد ز گريه ز ماه و زهره مي پرسم همه شب چو آن ماست چون با ديگرانست دل و جانش چو با الله پيوست بگو روشن كه شمس الدين تبريز بگو روشن كه شمس الدين تبريز
عجب آن سرو خوش بالا كجا شد كجا شد اى عجب بي ما كجا شد كه دلبر نيم شب تنها كجا شد كه آن همراه جان افزا كجا شد كه آن شاخ گل رعنا كجا شد كه آن سلطان بي همتا كجا شد كه آن آهو در اين صحرا كجا شد كه آن گوهر در اين دريا كجا شد كه آن مه رو بر اين بالا كجا شد چو اين جا نيست او آن جا كجا شد اگر زين آب و گل شد لاكجا شد چو گفت الشمس لا يخفى كجا شد چو گفت الشمس لا يخفى كجا شد