دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 693

رفتيم بقيه را بقا باد پنگان فلك نديد هرگز چندين مدويد كاندر اين خاك اى خوب مناز كاندر آن گور آخر چه وفا كند بنايى گر بد بوديم بد ببرديم گر اوحد دهر خويش باشى تنها ماندن اگر نخواهى آن رشته نور غيب باقيست آن جوهر عشق كان خلاصه ست اين ريگ روان چو بي قرارست چون كشتى نوحم اندر اين خشك زان خانه نوح كشتيى بود خفتيم ميانه خموشان خفتيم ميانه خموشان
لابد برود هر آنك او زاد طشتى كه ز بام درنيفتاد شاگرد همان شدست كاستاد بس شيرينست لا چو فرهاد كاستون ويست پاره اى باد ور نيك بديم يادتان باد امروز روان شوى چو آحاد از طاعت و خير ساز اولاد كانست لباب روح اوتاد آن باقى ماند تا به آباد شكل دگر افكنند بنياد كان طوفانست ختم ميعاد كز غيب بديد موج مرصاد كز حد برديم بانگ و فرياد كز حد برديم بانگ و فرياد