غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 347

مرا رسد كه برآرم هزار ناله چو بلبل خبر بريد به بلبل كه عهد مي شكند گل اما اخالص ودى الم اراژ جهدى اگر چه مالك رقى و پادشاه به حقى من المبلغ عنى الى معذب قلبى تو آن كمند ندارى كه من خلاص بيابم لا وضحن بسرى و لو تهتك سترى وفا و عهد مودت ميان اهل ارادت تميل بين يدينا و لا تميل الينا مرا كه چشم ارادت به روى و موى تو باشد فتات شعرك مسك ان اتخذت عبيرا تو خود تأمل سعدى نمي كنى كه ببينى تو خود تأمل سعدى نمي كنى كه ببينى
كه احتمال ندارم ز دوستان ورقى گل تو نيز اگر بتوانى ببند بار تحول فكيف تنقض عهدى و فيم تهجرنى قل همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل اذا جرحت فادى بسيف لحظك فاقتل اسير ماندم و درمان تحملست و تذلل اذا لا حبه ترضى دع اللوائم تعذل نه چون بقاى شكوفست و عشقبازى بلبل لقد شددت علينا الام تعقد فاحلل دليل صدق نباشد نظر به لاله و سنبل و حشو وبك ورد و طيب فيك قرنفل كه هيچ بار نديدت كه سير شد ز تأمل كه هيچ بار نديدت كه سير شد ز تأمل