غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 637

نشنيده ام كه ماهى بر سر نهد كلاهى سرو بلند بستان با اين همه لطافت گر من سخن نگويم در حسن اعتدالت روزى چو پادشاهان خواهم كه برنشينى با لشكرت چه حاجت رفتن به جنگ دشمن خيلى نيازمندان بر راهت ايستاده ايمن مشو كه رويت آيينه ايست روشن گويى چه جرم ديدى تا دشمنم گرفتى اى ماه سروقامت شكرانه سلامت شيرى در اين قضيت كهتر شده ز مورى ترسم چو بازگردى از دست رفته باشم سعدى به هر چه آيد گردن بنه كه شايد سعدى به هر چه آيد گردن بنه كه شايد
يا سرو با جوانان هرگز رود به راهى هر روزش از گريبان سر برنكرد ماهى بالات خود بگويد زين راستتر گواهى تا بشنوى ز هر سو فرياد دادخواهى تو خود به چشم و ابرو برهم زنى سپاهى گر مي كنى به رحمت در كشتگان نگاهى تا كى چنين بماند وز هر كناره آهى خود را نمي شناسم جز دوستى گناهى از حال زيردستان مي پرس گاه گاهى كوهى در اين ترازو كمتر شده ز كاهى وز رستنى نبينى بر گور من گياهى پيش كه داد خواهى از دست پادشاهى پيش كه داد خواهى از دست پادشاهى