غزلیات

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 496/ 376

صوفى بيا که خرقه سالوس برکشيم نذر و فتوح صومعه در وجه مي نهيم فردا اگر نه روضه رضوان به ما دهند بيرون جهيم سرخوش و از بزم صوفيان عشرت کنيم ور نه به حسرت کشندمان سر خدا که در تتق غيب منزويست کو جلوه اى ز ابروى او تا چو ماه نو حافظ نه حد ماست چنين لاف ها زدن پاى از گليم خويش چرا بيشتر کشيم
وين نقش زرق را خط بطلان به سر کشيم دلق ريا به آب خرابات برکشيم غلمان ز روضه حور ز جنت به درکشيم غارت کنيم باده و شاهد به بر کشيم روزى که رخت جان به جهانى دگر کشيم مستانه اش نقاب ز رخسار برکشيم گوى سپهر در خم چوگان زر کشيم پاى از گليم خويش چرا بيشتر کشيم پاى از گليم خويش چرا بيشتر کشيم