غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 239

هرچه نشان كنى تويي راه نشان نمي برد گفت زبان ز سر بنه خاك بباش و سر بنه زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو در دل مرد جوهرى است از دوجهان برون شده ماه رخا رخ تو را پى نبرد به هيچ روى زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو يك سر موى ازين سخن باز نيايد آن كسى زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو آنچه فريد يافتست از ره عشق ساعتىآنچه فريد يافتست از ره عشق ساعتى
وآنچه نشان پذير ني اين سخن آن نمي برد زانك ز لطف اين سخن گفت زبان نمي برد زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو پى چو بكرده اند گم كس پى آن نمي برد هر كه به ذوق نيستى راه به جان نمي برد زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو تا به كى اين فغان برم نيز فغان نمي برد كو بدر تو عقل را موى كشان نمي برد زنده بمردم از غمت خام بسوختم ز تو هيچ کسى به عمر خود با سر آن نمي بردهيچ کسى به عمر خود با سر آن نمي برد