غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 347

هر كه درين دايره دوران كند چون رخ جان ز آينه دل بديد ليك ز ژس رخ او ذره اى گر كند اندر رخ جانان نظر ور نظرش از نظر آگه بود ليك ز ژس رخ او ذره اى گر همه يك مور ادب گوش داشت مرد ره آن است كه در راه عشق ليك ز ژس رخ او ذره اى كى بود آن مرد گدا مرد آنك كار تو آن است كه پروانه وار ليك ز ژس رخ او ذره اى راست چو پروانه به سوداى شمع طاقت شمعش نبود خويش را ليك ز ژس رخ او ذره اى عشق رخش بس كه درين دايره زلف پريشانش به يك تار موى ليك ز ژس رخ او ذره اى ليك ز ژس رخ او ذره اى در غم عشقش دل عطار را ليك ز ژس رخ او ذره اى
نقطه ى دل آينه ى جان كند جان خود آئينه ى جانان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى شرط وى آن است كه پنهان كند دور فتد از ره و تاوان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى رونق خود همچو سليمان كند هرچه كند جمله به فرمان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى عزم به خلوتگه سلطان كند جان تو بر شمع سرافشان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى تيز برون تازد و جولان كند روى به شمع آرد و قربان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى همچو من و همچو تو حيران كند جمله ى اسلام پريشان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى بتكده ها جمله پر ايمان كند درد ز حد رفت چه درمان كند ليك ز ژس رخ او ذره اى