غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 400

چو از جيبش مه تابان برآيد بسى گل ديده ام اما ز رويش ز يك موى سر زلفت رسن ساز اگر انديشه ى يك روزه ى او بدو گفتم كه اى گلچهره مگذار ز يك موى سر زلفت رسن ساز مرا گفتا كه خوش باشد كه سبزه خط سبزم به چستى سرخييى جست ز يك موى سر زلفت رسن ساز خطم گر مي نخواهى نيز مگرى جهان سوزا ز پرده گر برآيى ز يك موى سر زلفت رسن ساز فرو شد روز من يك شب برم آى مرا با شير شد مهر تو در دل ز يك موى سر زلفت رسن ساز ز من جان خواستى و نيست دشوار زهى زلفت گرفته گرد عالم ز يك موى سر زلفت رسن ساز چو زلف كافرت در كار آيد دلم در چاه زندان فراق است ز يك موى سر زلفت رسن ساز ز يك موى سر زلفت رسن ساز اگر عطار بويى يابد از تو ز يك موى سر زلفت رسن ساز
خروش از گنبد گردان برآيد به وقت شرم صد چندان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز بگويم با تو صد ديوان برآيد كه از گلنار تو ريحان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز ز گرد چشمه ى حيوان برآيد سزد گر از گل خندان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز كه بى شك سبزه از باران برآيد دمار از خلق سرگردان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز كه تا كار من حيران برآيد عجب نبود اگر با جان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز بده يك بوسه تا آسان برآيد ز بيم زلف مه پنهان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز بسا ممن كه از ايمان برآيد ندانم تا كى از زندان برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز كه تا زين چاه بي پايان برآيد دلش زين وادى هجران برآيد ز يك موى سر زلفت رسن ساز