غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 443

جان به لب آوردم اى جان درنگر چند خواهم بود نى دنيا نه دين بى سر زلف تو چون ديوانه اى دور از روى تو كار خويش را مي فروشم آبروى خويشتن بى سر زلف تو چون ديوانه اى گر نگه كردن به من ننگ آيدت تا فتادم از تو يوسف روى دور بى سر زلف تو چون ديوانه اى بى سر زلف تو چون ديوانه اى چون به جز تو ننگرم من در دو كون بى سر زلف تو چون ديوانه اى عشق در وصل تو عطار راعشق در وصل تو عطار را
مي شوم با خاك يكسان درنگر عاجز و فرتوت و حيران درنگر بى سر زلف تو چون ديوانه اى مي نبينم روى درمان درنگر بر درت چون خاك ارزان درنگر بى سر زلف تو چون ديوانه اى سوى من از ديده پنهان درنگر مانده ام در چاه و زندان درنگر بى سر زلف تو چون ديوانه اى سر نهادم در بيابان درنگر تو به من نيز آخر اى جان درنگر بى سر زلف تو چون ديوانه اى کرد غرق بحر هجران درنگرکرد غرق بحر هجران درنگر