غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 547

تو مي دانى كه در كار تو چون مضطر فرو ماندم ز حيرانى عشق تو خلاصم كى بود هرگز ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من عجايب نامه ى عشقت به پايان چون برم آخر چو دست من به يك بازى فرو بستى چه بازم من ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من همه شب بى تو چون شمعى ميان آتش و آبم چگونه چشمه ى حيوان درين وادى به دست آرم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من از آن شد كشتيم غرقاب و من با پاره اى تخته چو از شوق گهر رفتم بدين دريا و گم گشتم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من ندانم تا تو اى عطار گنج عشق كى يابى ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من
به خاك و خون فرو رفتم ز خواب و خور فرو ماندم كه از عشقت به نو هر روز حيران تر فرو ماندم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من كه اندر اولين حرفى به سر دفتر فرو ماندم مكن داويم ده آخر كه در ششدر فرو ماندم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من نگه كن در من مسكين كه بس مضطر فرو ماندم كه اندر قعر تاريكى چو اسكندر فرو ماندم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من كه در گرداب اين درياى موج آور فرو ماندم هم از خشكى هم از دريا هم از گوهر فرو ماندم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من چو گويى اندرين ميدان ز پاى و سر فرو ماندم كه از سوداى گنج ايدر به رنج اندر فرو ماندم ز بس كاندر خم چوگان محنت گوى گشتم من