غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 655
نمايش فراداده

  • چون زلف تاب دهد آن ترك لشكريم چون زلف كافر او آهنگ دين كندم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم مويى اگر همه خلق در من نگه نكنند اى ساقى از مى عشق دلقم بشو و بيا گر دى به صومعه در مرد خليل بدم تا كى ز رد و قبول دردى بيار كه من تا كى ز روى و ريا بت ساختن ز هوا گر دى به صومعه در مرد خليل بدم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم گرچه به صورت تن از ممنان رهم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم عطار تا که نهاد در راه فقر قدمعطار تا که نهاد در راه فقر قدم
  • هندوى خويش كند هر دم به دلبريم در حال بند كند در دام كافريم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم مويى تمام بود زان زلف عنبريم چون دلق زرق من است چند از سيه گريم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم مست ملامتيم رند قلندريم زين پس به بتكده ها مرد مقامريم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم امروز پيش مغان چون گبر آزريم ليكن ز روى يقين گبرم چو بنگريم گر دى به صومعه در مرد خليل بدم کرد آن حقيقت فقر از جان و دل بريمکرد آن حقيقت فقر از جان و دل بريم