غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 820
نمايش فراداده

پروانه شبى ز بى قراري

  • پروانه شبى ز بى قرارى از شمع سال كرد كاخر چه طعن زنى مرا كه من نيز در حال جواب داد شمعش آتش مپرست تا نباشد چه طعن زنى مرا كه من نيز تو در نفسى بسوختى زود من مانده ام ز شام تا صبح چه طعن زنى مرا كه من نيز گه مي خندم وليك بر خويش مي گويندم بسوز خوش خوش چه طعن زنى مرا كه من نيز هر لحظه سرم نهند در پيش شمعى دگر است ليك در غيب چه طعن زنى مرا كه من نيز پروانه ى او منم چنين گرم من مي سوزم ازو تو از من چه طعن زنى مرا كه من نيز چه طعن زنى مرا كه من نيز آن شمع اگر بتابد از غيب چه طعن زنى مرا كه من نيز تا مي ماند نشان عطارتا مي ماند نشان عطار
  • بيرون آمد به خواستارى تا كى سوزى مرا به خوارى چه طعن زنى مرا كه من نيز كاى بى سر و بن خبر ندارى در سوختنت گريفتارى چه طعن زنى مرا كه من نيز رستى ز غم و ز غمگسارى در گريه و سوختن به زارى چه طعن زنى مرا كه من نيز گه مي گريم ز سوكوارى تا بيخ ز انگبين برآرى چه طعن زنى مرا كه من نيز گويند چرا چنين نزارى شمعى است نه روشن و نه تارى چه طعن زنى مرا كه من نيز زان يافته ام مزاج زارى اين است نشان دوستدارى چه طعن زنى مرا كه من نيز در سوختنم به بيقرارى پروانه بسى فتد شكارى چه طعن زنى مرا كه من نيز مي خواهد سوخت شمع وارىمي خواهد سوخت شمع وارى