غزلیات

محمدحسین شهریار

نسخه متنی -صفحه : 161/ 109

شبى را با من اى ماه سحرخيزان سحركردى هنوزم از شبستان وفا بوى عبير آيد صفا كردى و درويشى بميرم خاكپايت را چو دو مرغ دلاويزى به تنگ هم شديم افسوس مگر از گوشه ى چشمى وگر طرحى دگر ريزى به ياد چشم تو انسم بود با لاله ى وحشى به گردشهاى چشم آسمانى از همان اول به شعر شهريار اكنون سرافشانند در آفاق به شعر شهريار اكنون سرافشانند در آفاق
سحر چون آفتاب از آشيان من سفركردى كه چون شمع عبيرآگين شبى با من سحركردى كه شاهى محشتم بودى و با درويش سركردى هماى من پريدى و مرا بي بال و پر كردى كه از آن يك نظر بنياد من زير و زبر كردى غزال من مرا سرگشته ى كوه و كمر كردى مرا در عشق از اين آفاق گرديها خبركردى چه خوش پيرانه سر ما را به شيدائى سمركردى چه خوش پيرانه سر ما را به شيدائى سمركردى