پس از وفات سيد ابوالحسن اصفهانى (1) و حاج آقا حسين قمى (2) مرجعيت به مرحوم والد منتقل شد. آن مرحوم شروع به پرداخت شهريه به طلاب حوزه علميه كرد. يك شب پس از پايان نماز مغرب و عشا مردى نزد او آمد و گفت: من 17هزار دينار بابت حقوق شرعى بدهكار هستم، و مي‌خواهم اين مبلغ را به شما بپردازم تا در جاى خودش صرف كنيد. اين مبلغ بيش از مجموع شهريه‌اى بود كه مرحوم والد در طول سه سال به طلاب حوزه علميه پرداخت مي‌كرد. اما پدرم به جهت شبهه شرعى كه در آن مورد وجود داشت، از گرفتن آن خوددارى كرد. هر چه آن مرد اصرار كرد پدر هم امتناع مي‌كرد، سرانجام نااميد شد و رفت. وقتى كه آن مرد رفت، به پدرم گفتم: شما كه به طلاب شهريه مي‌دهيد اين مبلغ هزينه پرداخت شهريه به طلاب را تأمين مي‌كند. پدرم رو به من كرد و گفت: بر ماست كه به آخرتمان بينديشيم كه در محضر خدا چگونه مي‌خواهيم كارهايمان را پاسخ دهيم؟
(1) سيد ابوالحسن فرزند سيدمحمد موسوى اصفهانى نجفى در سال 1284هـ.ق در يكى از روستاهاى اصفهان زاده شد. و در 9ذي‌حجه سال 1365هـ.ق در كاظمين چشم از جهان فرو بست و در نجف به خاك سپرده شد. از جمله تأليفات اوست: وسيله النجاة و حاشيه‌اى بر عروة الوثقي. (2) سيدحسين فرزند سيدمحمود طباطبايى قمى حائري، از عالمان بزرگ و مراجع مشهور بود. در سال 1282هـ.ق در قم به دنيا آمد و در همان شهر شروع به تحصيلات علوم اسلامى نمود. پس از زيارت عتبات عاليات در تهران سكونت گزيد و دروس مقدماتى و سطح را در همين شهر به پايان رساند. سپس به نجف رفت. از آن‌جا نيز به قصد استفاده از حوزه درس مرحوم سيدمحمدحسن شيرازى به سامرا رفت. در سال 1306هـ.ق، به تهران بازگشت و نزد برخى فلاسفه به تحصيل فلسفه، عرفان و رياضى پرداخت. در سال1311هـ.ق، به قصد تكميل تحصيلات خود به نجف مهاجرت كرد و نزد مرحوم ميرزا حبيب‌الله رشتى و ملاعلى نهاوندى و سيدكاظم خراسانى و سيدكاظم يزدى و كسانى ديگر، به تحصيل پرداخت. پس از آن به سامرا مهاجرت كرد و به مدت ده سال در حلقه شاگردان ميرزا محمدتقى شيرازى در آمد. در سال 1331هـ.ق به مشهد آمد و به تدريس و اقامه نماز جماعت و نشر احكام پرداخت. در چشم و دل مردم از مكانتى رفيع برخوردار بود و در تقليد به او رجوع كردند. با انتشار رساله عمليه‌اش سيل استفتائات از اقصى نقاط ايران به سوى ايشان سرازير شد. به سبب سياست‌هاى دين‌ستيزانه رضاشاه و دشمنى وى با عالمان و اجراى حكم استعمارى كشف حجاب و ضديت با احكام دين و بدعت‌گذارى و ترويج بي‌دينى با او به رويارويى برخاست. سپس به عراق هجرت كرد و قصد داشت در عتبات اقامت گزيند از اين رو در كربلا سكونت گزيد و مردم‌اين‌شهربه‌او روى آوردند. پس از در گذشت آيت الله‌سيد ابوالحسن اصفهانى مرجعيت عام يافت و شيعيان ايران و عراق در تقليد به وى رجوع كردند. اما اجل به او مهلت نداد در بستر بيمارى افتاد و پس از روزها بيمارى براى درمان به يكى از بيمارستان‌هاى بغداد منتقل شد. سرانجام در روز چهارشنبه 14ربيع‌الاول 1366هـ.ق در بيمارستان درگذشت. پيكرش به نجف منتقل و در جوار مرقد اميرمؤمنان عليه السلام به خاك سپرده شد. نقباء البشر، ج2، ص653.