وقتى كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله از تبوك بازگشت آنها كه با حضرت نرفته بودند به محضرش آمده و اعتذار مىكردند كه عذر شرعى داشتيم. تعدادشان نزديك به نود(90) نفر بود، حضرت عذر آن ها و قسم خوردنشان را پذيرفت و فرمود باطنتان با خداست.
ولى با سه نفر كه از خواص اصحابش بود و بدون عذر غفلت كرده و تخلف نموده بودند بسيار سخت گرفت. آنها عبارت بودند از كعب بن مالك از شعراى رسول خدا و از بيعت كنندگان در عقبه دوم و مرارة بن ربيع و هلال بن اميه كه از اهل بدر بودند. حضرت دستور داد كسى با آنها سخن نگويد و زنانشان به آنها نزديك نشوند. آنها در شهر غريب شدند و كسى با آنها سخن نمى گفت، جواب سلام نمى داد. اين مطلب براى آن ها بسيار سخت شد، پنجاه روز جريان ادامه داشت و به تعبير قرآن مجيد و ضاقت عليهم الارض بما رحبت.
آنگاه خداوند توبه آنها را قبول كرد تحريم شكست و به حال عادى بازگشتند و آيه و على الثلاثة الذين خلفوا حتى اذا ضاقت عليهم الارض بما رحبت و ضاقت عليهم انفسهم و ظنوا ان لاملجاء من الله الا اليه ثم تاب عليهم ليتوبوا ان الله هو التواب الرحيم (693).در اين رابطه نازل شده جريان مفصل آن سه نفر بسيار آموزنده و شنيدنى است ؛ براى تفصيل آن به مغازى واقدى، ج 3، ص 1049 و خاندان وحى نوشته اينجانب در حالات رسول خدا صلّى الله عليه وآله فصل با اين سه نفر كسى سخن نگويد و كتب ديگر مراجعه فرماييد.