كه بر طبق نص قرآن، هرچه از پيامبر صادر مى شد، منشأ وحيانى داشت. (1) از اين رو كلام پيامبر بدون چون و چرا مقبول مى افتاد و اعتبار و حجيت يقينى داشت.
افزون بر اين رفتار پيامبر نيز معصومانه تلقى مى شد و مى توانست ـ به مثابه حجت الهى ـ مبناى درك و تفسير حقيقت قرار گيرد «لقد كان لكم فى رسول الله اسوة حسنة». (2) بدين ترتيب سنت نبوى كه همان گفتار و كردار پيامبر(صلى الله عليه وآله) است، مبناى عمل مسلمانان قرار گرفت و پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)افزون بر رسالت، داراى نقش مرجعيت دينى نيز بود; يعنى در تفسير دين و ديدگاه شارع، مرجعيت داشتند.