بنابراين،ذكر نام امام زمان (عجل الله تعالى فرجه الشريف): «حرمت مادامى» دارد، يعنى مادامى كه تقيّه حاكم بوده ذكر نام صريح امام (عليه السلام) حرام بوده، اما وقتى تقيّه مرتفع شد، حرمت هم مرتفع مىشود.
در اين ميان، بعضى از بزرگان بين دو قول مطرح در اين مسئله جمع كرده و گفتهاند: به استناد بعضى از روايات ذكر نام صريح حضرت در ملأ عام و محافل و مجالس جايز نيست، اما در غير اين موارد، بيان نام امام زمان (عجل الله تعالى فرجه الشريف) اشكال ندارد.(1)
بر اساس عقيده مبرهن شيعه، مهدويت شخصيه است؛ يعنى مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشريف) فردى است كه موعود ملتها و امتهاست و ابعاد و ويژگىهاى ايشان نيز مشخص است. خانواده پدر و مادر، محل تولد، محل غايب شدن، نشانههاى ظهور و حتى خصوصيات جسمى و در يك كلام، همه ابعاد و ويژگىهاى ايشان ذكر شده است؛ بنابر اين، فقط يك مهدى را قبول داريم. ليكن بعضى از صوفيه و عرفا قائل به مهدويت نوعيه بوده و عقيده دارند كه در هر عصر و دورهاى بايد يك مهدى وجود داشته باشد كه ويژگىها و خواص مهدويت و هادويت را داشته باشد و مىگويند هيچ عصرى خالى از يك مهدى هادى نيست و ضرورتى هم ندارد كه مشخص شود از نسل چه كسى است و چه خصايصى دارد.(2)
هنگامى كه ولى عصر (عجل الله تعالى فرجه الشريف) ظاهر مىشوند مسلما در يك نقطه متمركز مىشوند و در آنِ واحد در كشورها و مناطق ديگر حضور ندارند، بلكه براى
(1). شيخ مفيد، ارشاد، ج 2، ص 342 ـ 343؛ محدث نورى، النجم الثاقب، ص 58؛ شيخ صدوق؛ اعتقادات، ص 93 ـ 95. (2). سيد على شفيعى، موعود، شماره 10.