شب تيره غيبت به درازا كشيد اما به راستى در تاريخ «وصل و هجران» و در دفتر «عشق و حرمان»،
محبتى چنين ديرپا، محبانى چنين پابرجا، هيچ چشمى به خود نديده است، اكنون يك هزار و شصت و چهار سال است كه «جذبه و ناز» و «راز و نياز» ادامه دارد.(1)
خدايا، اى مهربان!
بارالها! آيا صداى گوشهنشينان منتظر مهدى (عجلالله تعالى فرجه) را بىپاسخ خواهى گذاشت؟
آيا گرفتهترين نگاهها را كه در سپيده دمان، آنگاه كه سرخى شفق مىدرخشد، بر مهدىات سلام مىفرستند، فراموش خواهى كرد؟ آيا اين سينههاى سوخته كه از ميان جماعت مرداب زده به عشق تو و مهدى تو زندهاند، در بىپناهى رها خواهى كرد؟ كاسههاى چشمان خالى است. ديگر اشك هم يارى نمىكند؛ لهيب فروزان عطش در صحراى صبر مىسوزاندشان. اى مهربان پروردگار ما!
پيروزى را قرين او گردان و سربازانش را پيروز گردان،
دروازهاى از بركات به رويش بگشا كه افق پيروزى و نصر در آن سلطنت باشد،
اى مهربانترين مهربانان! به وسيله او اسلام را ظاهر گردان و سنت رسولت را به دست او آشكار فرما،
خدايا! اباصالح (عجل الله تعالى فرجه الشريف) را سلامت بدار و مؤمنان را به وسيله او به دار عافيت روانه ساز.(2)
مولاى من!
(1). على اكبر مهدى پور با تلخيص و تصرف. (2). سيد امير حسين اصغرى با تلخيص.