با ختم نبوت و سپرى شدن حيات امامان معصوم (عليهم السلام)، دوران غيبت فرا رسيد، اين دوران همچون آبى است كه براى ذخيره به زمين فرو مىرود. به اميد روزى كه با فراهم شدن زمينه جامعه براى پذيرش آن، اين ذخيره الهى جوشش كند و تشنگان واقعى معرفت را سيراب نمايد.
ابوحمزه از امام صادق (عليه السلام) چنين سؤال مىكند: آيا زمين بدون امام باقى مىماند؟ حضرت فرمودند:
لَوْ بَقيتِ الأرضُ بِغَيْرِ إمامٍ لَساخَتْ؛(1)
اگر زمين بدون امام باشد اهل آن را فرو مىبرد.
آب با فرو رفتن در زمين در آنجا ذخيره مىشود تا با برنامه دقيق، موجودات زنده از آن بهرهمند شوند. حضرت مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشريف) نيز با غيبت خود ذخيرهاى براى جهانيان است تا با ظهور خود در موقع مناسب، دنيا را به تكامل و معنويت رسانده و مردم سعادتمند شوند.
آب پنهان در زمين، بدون تلاش و تحمّل رنج و زحمت به دست نمىآيد. انسان تشنه براى رسيدن به آبهاى زير زمينى به حفر چاه و قنات مىپردازد. ظهور حضرت مهدى (عجل الله تعالى فرجه الشريف) نيز زمانى تحقق مىيابد كه مردم مشتاق عدالت شوند و با تلاش خود مقدمات آن را فراهم كنند. در اين ميان، مؤمنان واقعى فقدان وجود آن حضرت را احساس مىكنند و تشنه وصال او مىشوند. امام رضا (عليه السلام) در اينباره مىفرمايد:
وَ كَمْ مِنْ مُؤمِنٍ مُتَأَسِّفٍ حَرّانٍ حَزينٍ عِنْدَ فَقْدِ الْماء الْمَعينٍ؛
چه بسيارند مؤمنان اندوهگين و بسيار تشنه كه هنگام فقدان آن آب روان
(1). كافى، ج 1، ص179.