هنگامى كه «دعبل خزاعى» اشعار خود را در محضر امام هشتم (عليه السلام) خواند، چون از بقية اللّه و قيام شكوهمند آن حضرت ياد كرد، امام رضا (عليه السلام) از جاى برخاست و دست مباركش را بر سر نهاد و در برابر نام حضرت ولى عصر (عجل الله تعالى فرجه الشريف) تواضع نمود و براى فرجش دعا كرد.(1) از امام صادق (عليه السلام) سؤال شد كه چرا به هنگام شنيدن نام «قائم» لازم است برخيزيم؟ فرمود:
براى آن حضرت غيبت طولانى است و اين لقب ياد آور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت اوست. و لذا آن حضرت از شدّت محبت و مرحمتى كه به دوستانش دارد، به هر كسى كه حضرتش را با اين لقب ياد كند، نگاه محبتآميز مىكند. از تجليل و تعظيم آن حضرت است كه هر بنده خاضعى در مقابل صاحب (عصر) خود، هنگامى كه مولاى بزرگوارش به سوى او بنگرد از جاى برخيزد، پس بايد برخيزد و تعجيل در امر فرج
(1). التسترى، قاموس الرجال، ح 4، ص 290.