ابن كثير گويد: در توراتى كه در دست اهل كتاب است موضوعى آمده كه معناى آن چنين است:
خداوند متعال ابراهيم عليه السلام را به وجود اسماعيل بشارت داد و فرمود: اسماعيل را زيادتى بخشم و نسل او را گسترده گردانم و در بين آنان دوازده نفر را از بزرگان و فرزانگان قرار دهم.
و گويد:
ابن تيميه گويد: اينان كه به وجودشان بشارت داده شده، همان است كه در حديث جابر بن سمره آمده و مقرر گرديده تا در ميان امت پراكنده باشند، و اينكه قيامت بر پا نگردد مگر آنكه موجود شده باشند، و بسيارى از يهوديانى كه به اسلام مشرف شده اند، اشتباه كرده و پنداشته اند آنان همان كسانى اند كه فرقه را فضه = شيعيان دوازده امامى به سوى آنان دعوت كرده و از ايشان پيروى مىكنند. (14)
مولف گويد: بشارت مورد اشاره در سفر پيدايش تورات امروزين، باب: 17 شماره 18 - 20 اصل عبرى چنين است: ***
قى ليشماعيل بيرختى اوتو قى هفريتى اوتو قى هربيتى بمئود شنيم عسار نسيئيم يوليد قى نتتيف لگوى گدول (15)
ترجمه: اسماعيل را مبارك ساخته و جدا او را بهره مند و پربار و كثير و گسترده گردانم، دوازده عدد امام از او پديد آيد و او را به امت بزرگ و عظيمى تبديل خواهم كرد.
اين بخش از تورات اشاره به آن دارد كه، مباركى و پربارى و كثرت افراد تنها در نسل اسماعيل عليه السلام است.
واژه شنيم عسار يعنى: دوازده نفر، كه لفظ عسار در اعداد تركيبى كه معدود آن مذكر باشد، مىآيد (16) و معدود در اينجا نسيئيم و مذكر است و با اضافه شدن يم در آخر آن معناى جمع مىدهد. مفرد آن ناسى يعنى: امام و پيشوا و رئيس است. (17)
و اما سخن خداوند به ابراهيم عليه السلام در همان بخش نيز، يعنى عبارت فى نتنيف لگوى گدول، واژه فى نتنيف مركب است از فى كه حرف عطف است، و ناتن كه فعل است و به معناى: قرار مىدهم، و يف كه ضمير است و در آخر فعل آمده به اسماعيل عليه السلام باز مىگردد، يعنى: او را چنين قرار مىدهم. (18) و اما لفظ گوى به معناى امت و مردم است، (19) و گدول به معناى كبير و عظيم (20) و تمام جمله يعنى: او را امت كبير و بزرگى گردانم.
از مجموع اين فقره روشن مىگردد كه مقصود از كثرت و بركت در نسل اسماعيل عليه السلام دقيقا رسول خدا محمد صلّى الله عليه وآله و اهل بيت آن حضرت عليهم السلام مىباشند، و آنانند كه دنباله و امتداد نسل اسماعيل عليه السلام هستند. زيرا، خداوند متعال به ابراهيم عليه السلام فرمود: از سرزمين نمرود خارج شده و به شام برود. آن حضرت نيز، همراه با همسرش ساره و لوط به فرمان خدا هجرت كردند و در سرزمين فلسطين فرود آمدند.
خداوند متعال ثروت ابراهيم عليه السلام را بسيار فزونى بخشيد. ابراهيم گفت: خداوند! من با اين مال بدون اولاد چه كنم خداى متعال به او وحى كرد: من فرزندان تو را به قدرى كثير و بسيار گردانم كه به تعداد ستارگان باشند در آن زمان هاجر كنيزك ساره بود و او را به ابراهيم عليه السلام بخشيد، هاجر از ابراهيم عليه السلام باردار شد و اسماعيل عليه السلام را براى او به دنيا آورد. سن ابراهيم عليه السلام در آن حال سال بود. (21)
قرآن كريم در ضمن دعاى ابراهيم و در خواست او از خداى متعال، به اين حقيقت روشن اشاره كرده و مىفرمايد: ابراهيم گفت:
ربنا انى اسكنت من ذريتى بواد غير ذى زرع عند بيتك المحرم ربنا ليقيموا الصلاه فاجعل افئده من الناس تهوى اليهم و ارزقهم من الثمرات لعلهم يشكرون *
پروردگارا من برخى از ذريه خود را در بيابانى خشك، در كنار خانه محترم تو جاى دادم تا نماز را به پاى دارند. پروردگارا دلهاى از مردمان را به سوى آنان بگردان و آنان را از ثمرات روزى ده باشد كه سپاس گويند
ابراهيم / 37
اين آيه كريمه تاكيد مىكند كه ابراهيم عليه السلام برخى از ذريه و نسل خود را كه اسماعيل و فرزندان متولد او در مكه بودند، در كنار خانه خدا جاى داد و از خداى متعال درخواست كرد تا رحمت و هدايت بشر در طول تاريخ را بر عهده ذريه و فرزندان او قرار دهد، خداوند نيز دعوتش را پذيرفته و آن را در نسل او، محمد صلّى الله عليه وآله و دوازده امام عليهم السلام قرار داده است.
امام باقر عليه السلام در اين باره فرموده است:
نحن بقيه تلك العتره و كانت دعوه ابراهيم لنا
مائيم بقيه آن ذريه و عترت و دعاى ابراهيم عليه السلام براى ما بود. (22)