عارفان به واسطة رياضات شرعى و مجاهده با نفس، از زندان محدود دنيا خارج شده، به جهان آخرت كه جهانى بيحجاب است، گام مينهند و از تزاحم دنيا رهايى مييابند. امير مؤمنان (عليه السلام) با وصف اولياى الاهى ايشان را آشناى غيب ميشمارد و ميفرمايد:
گويى دنيا را سپرى كرده و به آخرت درند، و آن چه از پس دنيا است ديدهاند، و بر نهان برزخيان آگاهند كه چه مدتى است در آن به سر ميبرند و قيامت، وعدههايش را براى آنان محقق داشته است و آنان براى مردم دنيا پرده از آن برداشتهاند. گويى ميبينند آن را كه مردم نميبينند، و ميشنوند آن را كه مردم نميشنوند.(4)
امام صادق (عليه السلام) نيز در بيان خود، عارفان را در كنار ملائكه، از باطن شناسان قرار داده و فرموده است:
لِأَهْلِ التَّواضُعِ سيماءٌ يَعْرِفُها أَهْلُ السَّماءِ مِنَ الْمَلائِكَةِ وَ اَهْلُ الْأَرْضِ مِنَ العارِفينَ؛(5)
براى متواضعان، چهرههايى است كه از آسمانيان ملائكه، و از زمينيان عارفان آنها را ميشناسند.
(1). همان، ح 8927.
(2). نهج البلاغه، خطبة 222.
(3). همان.
(4). همان.
(5). محمدباقر مجلسى: بحارالانوار، ج 75، ص 121.