عارف و راحت دائم

عارف آن گاه كه به نفس مطمئنه دست يافت، به آرامش مي‎رسد. او يقين دارد كه آن چه از دوست رسد، نيكو است، و به بلاها نيز از همين زاويه مي‎نگرد. حضرت على (عليه السلام) عارف بالله و عارف به قدر را از آن رو كه به مقدرات الاهى يقين دارد، در راحت هيمشگى مي‎بيند و مي‎فرمايد:

به يقين بدانيد كه خداوند -بنده‎اش را هر چند چاره‎انديشي‎اش نيرومند بود و جست و جويش به نهايت و قوى در ترفند- بيش از آن چه در ذكر حكيم براى او نگاشته، مقرر نداشته، و بندة ناتوان را اندك حيله را منع نفرمايد كه در پى آن چه او را مقرر است برآيد، و آن كه اين داند و كار بر وفق آن راند، از همة مردم آسوده‎تر بود و سود بيش‎تر برد.(5)

(1). عبدالواحد آمدى: غررالحكم و دررالكلم، ح 4286.

(2). همان، ح 699.

(3). همان، ح 4895.

(4). همان، 1916.

(5). نهج البلاغه، حكمت 273، ص 412.