شیوه های تحصیل و تدریس در حوزه های علمیه

محمد علی رضائی اصفهانی

نسخه متنی -صفحه : 9/ 9
نمايش فراداده

1 ـ روش روخواني

يعني، در مباحثه روزانه، يك نفر از روي نوشته خود (كه در كلاس نوشته است) مي‏خواند و ديگري گوش مي‏دهد.

در يك آمارگيري نمونه‏اي كه در حوزه علميه قم به دست نگارنده صورت گرفت، 8معلوم شد كه 45% از طلاب اين گونه عمل مي‏كنند.

2 ـ روش تقرير

در اين شيوه، يك نفر مطالب استاد را ـ بدون خواندن از روي نوشته ـ براي طرف مقابل تقرير مي‏كند و مثل يك استاد بيان مي‏كند و به سؤالات و اشكال‏هاي او پاسخ مي‏گويد.

3 ـ روش نقد و بررسي

برخي از طلاب، در مباحثه بعد از نقل كلمات استاد، آن‏ها را مورد نقد و بررسي قرار مي‏دهند و با توجه به منابع ديگر به تفكر و تأمّل پيرامون آن‏ها مي‏پردازند.

4 ـ روش تحقيق جمعي

ما اين شيوه را در شيوه‏هاي تدريس و نيز در روش‏هاي تحصيل توضيح داديم.

5 ـ روش پيش مباحثه

در اين شيوه، طلاب ابتدا موضوع درس روزآينده را مطالعه مي‏كنند و با توجه به منابع، در مورد اقوال و ادلّه آن به بحث و بررسي مي‏پردازند. و يك نفر مثل يك استاد درس آينده را تقرير و استدلال مي‏كند و به اشكال‏هاي دوستان خود پاسخ مي‏دهد و سپس به جمع‏بندي مطالب مي‏پردازد. در آمارگيري كه در حوزه علميه قم به دست نگارنده صورت گرفت 34% از افراد با اين شيوه مباحثه مي‏كنند.

بررسي: هر كدام از اين شيوه‏ها نقاط قوت و ضعف دارد و با روش‏هاي خاص از تدريس و تحصيل سازگار است. ما به برخي از آن‏ها اشاره مي‏كنيم:

1 ـ روش اوّل و دوم براي فهم كلام استاد مفيد است و مناسب درس‏هاي سطح حوزه است.

2 ـ روش سوم موجب تقويت قوه استنباط افراد مي‏شود؛ هر چند براي افراد مبتدي در درس خارج دشوار است.

3 ـ روش پنجم بهترين نوع مباحثه درس خارج است؛ چرا كه قدرت استدلال و حل مسأله و قوه استنباط افراد را تقويت مي‏كند. ذهن خلاّق و فعال مي‏شود و در حقيقت مرحله نازل تدريس است و قدرت بيان طلاب را تقويت مي‏كند.

كلامي از بزرگان

يكي از اساتيد حوزه مي‏فرمايد:

يك روش مباحثه در درس خارج، همان تقرير درس استاد است؛ يعني فقط مي‏خواهند درس استاد را مباحثه كنند و چند نفر جمع مي‏شوند و درس را براي يكديگر تقرير مي‏كنند؛ اين مرحله نازله مباحثه درس خارج است؛ البته مفيد هم هست، در حد حفظ كردن و تسلط بر مطالب استاد. 30

تذكر: در اينجا مباحث ديگري نيز مطرح است كه در اينجا مجال تفصيل آنها نيست، ولي مناسب است رؤوس آن مطالب را مطرح كنيم:

1 ـ زمان و مكان مطلوب براي تدريس و مطالعه.

2 ـ چگونگي حل يك مسأله اصولي يا فرع فقهي.

3 ـ بهترين هم‏مباحثه كيست؟

4 ـ چگونه درس‏ها را يادداشت كنيم تا مفيدتر باشد؟

5 ـ راه‏هاي حفظ قوه استنباط در خارج از حوزه‏هاي علميه چيست؟

6 ـ آيا رسيدن به قوه اجتهاد در عصر ما محال عادي است.

7 ـ زمان مطلوب يك دوره اصول و يا زمان لازم براي حصول قوه استنباط در فقه چقدر است؟

8 ـ حدمتعارف‏ومعقول‏تعدادشاگردان درس دردوره‏سطح وخارج‏چه‏اندازه‏است؟

9 ـ تعدادمطلوب جلسات درسي درسال تحصيلي چقدراست؟آياصحيح است‏ما 120روز يعني‏يك سوم‏سال‏رادرس بخوانيم‏ودوسوم‏آن يعني 240 روز تعطيل باشيم؟

اميد است اين مباحث با انديشه دانشوران حوزوي در سايه هدايت‏هاي قرآن و نور ولايت ائمه اطهار عليهم‏السلام روشن گردد.