نامه مولا (ع) به سران سپاه خويش از چگونگى و اوقات نماز اما بعد. وقتى آفتاب به سوى خاور گرايد و سايه آن پس از كاستن به اندازه ديواره اى كوتاه بيفزايد با مردم نماز ظهر به جاى آوريد و نماز عصر را در بخشى از باقيمانده روى به پاى داريد كه قرص آفتاب هنوز پرجلوه و درخشان باشد و دو فرسنگ راه توان پيمود. نماز مغرب را آنگاه به جماعت گذاريد كه روزه دار ، روزه مى گشايد، و حاجيان از عرفات به منا كوچ مى كنند. و نماز عشا را آن هنگام كه سرخى باختر ناپديد گردد، تا يك سوم از شب سپرى شده. نماز صبح را وقتى كه هر كس چهره مصاحب خويش تواند شناخت، با مردم همچون ناتوان ترينشان نماز بگذاريد و با دراز كردن زمان نماز رنج نمازگزاران فراهم نكنيد.
بسم الله الرحمن الرحيم فرمان امام (ع) به مالك اشتر اين است فرمان بنده خداى، على اميرمومنان به مالك پسر حارث اشتر، هنگامى كه او را والى مصر گردانيد تا خراج آن ديار بستاند و با دشمنان آن پيكار كند و كار مردم به سامان آورد و شهرهاى آن آبادان سازد: او را به پرهيزگارى در پيشگاه خداى و برگزيدن طاعت او، و پيروى از فريضه ها و سنتها كه در قرآن به آن امر فرموده است فرمان مى دهد، كه هيچكس نيكبخت نگردد مگر به پيروى آن، و شوربخت نشود جز به انكار و تباه ساختن آن و به او فرمان مى دهد كه خداى را با دل و دست و زبان يارى كند، چه، هر كس الله جل اسمه را يارى دهد، خداى ياورى او را تعهد كرد و هر كه او را عزيز داشت، ارجمندى او را كفالت فرمود. و به او فرمان مى دهد كه نفس خويش با ترك خواهشها بشكند و به هنگام سركشى عنانش بر پيچد، كه نفس، پيوسته به نابايستگى فرمان مى دهد، جز نفسى كه خداى بر او رحمت آورده باشد.