ترك آرزوها ارجمندتر از توانگرى است.
آن كس كه از گفتن سخنان ناپسند كه مايه رنجش باشد درباره مردم پروا نكند درباره او چيزها گويند كه ندانند.
هر كس بى كردار نقش آرزو بندد، ارزش خويش بشكند.
در سفر مولا (ع) به شام، گروهى از كدخدايان انبار به مولا (ع) برخوردند و بزرگداشت او را پياده شدند و در ركابش دويدند. پس مولا (ع) پرسيد: اين چه كار است كه مى كنيد؟ گفتند اين روش ماست كه بزرگان خود را به آن گرامى مى داريم. مولا (ع) گفت: به خداى سوگند كه سروران شما از اين كار سودى نمى برند اما شما به اين كار در اين جهان خويشتن را به رنج اندر مى افكنيد و در آن جهان به بدبختى گرفتار مى آييد، چه زيانبار است مشقتى كه عذاب خداى در پى دارد، و چه سود بخش است راحتى كه رهايى از آتش با آن قرين باشد.
امير (ع) به فرزند خود حسن (ع) چنين گفت: اى فرزند گرامى، چهار سخن از من به ياد دار و چهار سخن ديگر نيز، كه اگر به آنها رفتار كنى هرگز از كردار خويش زيان نبينى. خرد، سرشارتر توانگرى است، و بى خردى فروتر تهيدستى، و خودپسندى وحشتناكتر تنهايى، و خوى نيكو گرامى تر مقام. اى پسر ارجمند، از دوستى بى خرد بپرهيز كه او بر آن است تا سود نصيب تو گرداند اما به تو زيان مى رساند. و از دوستى با بخيل حذر كن كه در اوج نيازمندى تو به ياريت بر نخيزد و مباد كه با زشتكار دوستى كنى كه تو را به پشيزى بفروشد، و مباد كه دروغزن را به يار گيرى كه او مانند سراب است، دور را به تو نزديك مى نماياند و نزديك را دور.
نافله اگر به فريضه آسيب رساند موجب نزديكى به خداى نخواهد بود.
زبان خردمند فراى دل اوست، و دل بى خرد و راى زبان او (سيدرضى گويد: به نظر من اين سخن از معانى شگفت آور و ارجمند است و منظور آن اين است كه عاقل وقتى سخن مى گويد كه در امر مشورت كرده باشد و فكر خود را درست بداند، اما احمق بى رويت و انديشه سخن را رها كند پس گويى زبان خردمند پيرو فكر اوست، اما فكر كم خرد پيرو زبان او). اين معنى يا عبارتى ديگر نيز از مولا (ع) نقل شده است: دل كم خرد در دهان اوست. و زبان خردمند در دل او. (اين هر دو سخن را يك معنى است).
به يكى از ياران كه بيمار شده بود گفت: خداوند، بيمارى تو را وسيله كاستن گناهانت قرار داد. همانا كه بيمارى را پاداشى نيست اما گناهان را دور سازد و مانند برگ درخت فرو ريزاند. پاداش در گفتار به زبان و در كردار با دست و پاى است. خداوند پاك، هر يك از بندگان خود را كه بخواهد، با راستى نيت و نهاد پاكيزه شان به بهشت مى برد. (سيدشريف رضى: به عقيده من چه راست فرمود مولا عليه السلام كه بيمارى را مزدى نيست چه مانند رنجها و ناگواريها و نظاير آن از جمله امورى نيست كه در برابر فعل خداى تعالى با بنده، شايسته عوض باشد. پاداش و مزد در مقابل عمل بندگان استحقاق مى يابد پس بين مزد و پاداش تفاوت است و مولا (ع) به اقتضاى دانش ژرف خويش اين فرق را بيان فرموده است).
مولا (ع) در يادبود خباب فرزند ارت چنين گفت: خداى خباب بن ارت را بيامرزد كه از روى رغبت اسلام آورد و از سر فرمانبردارى از ديار خويش كوچ كرد و افزون طلبى نداشت، و از خداى تعالى خشنود بود و كوشا زيست. خنك آن كس كه با ياد روز بازگشت مى بگذراند و براى روز شمار مى بكوشد و به نياز خويش مى بس كند. و به رضاى خداى خرسند باشد.